خداحافظی

باور نمی کنم
که ناگهان به سادگی آب

از ساحل سلام

دل بر کنم

تا لحظه لحظه در دل دریای دور

امواج بی کران دقایق را

!پارو زنم

با این همه

اما

با این همه

تقصیر من نبود

               که با این همه

با این همه امید قبولی

درامتحان ساده تو رد شدم

!اصلا نه تو نه من

تقصیر هیچ کس نیست

از خوبی توبود

که من

!بدشدم 

رویای شرین

با تیشه خیال تراشیده ام تو را

در هر بتی که ساخته ام دیده ام تو را

از آسمان به دامنم افتاده آفتاب

یا چون گل از بهشت خدا چیده ام تورا

هر گل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ

من از تمام گلها بوییده ام تورا

رویای آشنای شب و روز عمر من

در خواب های کودکی ام دیده ام تو را

ازهر نظر تو عین پسند دل منی

هم دیده هم ندیده پسندیده ام تو را

زیبا پرستی دل من بی دلیل نیست

زیرا به این دلیل پرستیده ام تورا

با آنکه جز سکوت جوابم نمی دهی

در هر سوال از همه پرسیده ام تورا

از شعر و استعاره و تشبیه برتری

با هیچ کس بجز تو نسنجیده ام تو را

خسته ام از این کویر

خسته ام از این کویر این کویر کور و پیر

این هبوط بی دلیل این سقوط ناگزیر

آسمان بی هدف بادهای بی طرف

ابرهای سر به راه بیدهای سر به زیر

ای نظاره شگفت ای نگاه ناگهان

ای هماره در نظر ای هنوز بی نظیر

آیه آیه ات صریح سوره سوره ات فصیح

مثل خطی از هبوط مثل سطری از کویر

مثل شعر ناگهان مثل گریه ای بی امان

مثل لحظه های وحی اجتناب ناپذیر

ای مسافر غریب در دیار خویشتن

با تو آشنا شدم با تو در همین مسیر

از کویر سوت وکورتا مرا صدا زدی

دیدمت ولی چه دور دیدمت ولی چه دیر

این تویی در آن طرف پشت میله ها رها

این منم در این طرف پشت میله ها اسیر

دست خسته مرا مثل کودکی بگیر

با خودت مرا ببر خسته ام از این کویر

حرفی ازنام تو

ناگهان دیدم سرم آتش گرفت

سوختم خاکسترم آتش گرفت

چشم باز کردم سکوتم آب شد

چشم بستم بسترم آتش گرفت

در زدم کس این قفس را وا نکرد

پر زدم بال وپرم آتش گرفت

از سرم خواب زمستانی پرید

آب در چشم ترم آتش گرفت

حرفی از نام توآمد بر زبان

دستهایم دفترم آتش گرفت

کودکی ها

کودکی هایم اتاقی ساده بود

قصه ای دور اجاقی ساده بود

شب که می شد نقش ها جان می گرفت

روی سقف ما که طاقی ساده بود

می شدم پروانه خوابم می پرید

خواب هایم اتفاقی ساده بود

زندگی دستی پرازپوچی نبود

بازی ما جفت وطاقی ساده بود

قهر می کردم به شوق آشتی

عشق هایم اشتیاق ساده بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود

سختی نان بود وباقی ساده بود

آرزوی عاشقان

یک نفس با دوست بودن همنفس

آرزوی عاشقان این است وبس

واحه های دوردست دل کجاست

تا بیاساییم درخود یک نفس

واحه هایی گم که آنجا کس نیافت

رد پایی از نگاه هیچکس

خسته ام از دست دل های این چنین

پیش پا افتاده تراز خار وخس

ارتفاع بالها سطح هوا

فرصت پروازهاسقف قفس

خسته از دل خسته ازاین دست دل

ای خوشها دل های دور از دسترس

اگر دل دلیل است

سراپا اگر زرد و پژمرده ام

ولی دل به پاییز نسپرده ام

چون گلدان خالی لب پنجره

پرازخاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ما دیده ایم

اگر خون دل بود ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ما آورده ایم

اگر داغ شرط است ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان گردنیم

اگر خنجر دوستان گرده ایم

گواهی بخواهید اینک گواه

همین زخم هایی که نشمرده ایم

دلی سر بلند وسری سر به زیر

از این دست عمری به سر برده ایم

نامه ای برای تو

این ترانه بوی نان نمی دهد

بوی حرف دیگران نمی دهد

سفره دل دوباره باز شد

سفره ای که بوی نان نمی دهد

نامه ای که ساده وصمیمی است

بوی شعر وداستان نمی دهد

با سلام وآرزوی طول عمر...

که زمانه این زمان نمی دهد

کاش این زمانه زیر ورو شود

روی خوش به ما نشان نمی دهد

یک وجب زمین برای باغچه

یک دریچه آسمان نمی دهد

وسعتی به قدرجای ما دو تن

گر زمین دهدزمان نمی دهد

فرصتی برای دوست داشتن

نوبتی به عاشقان نمی دهد

هیچ کس برایت از صمیم دل

دست دوستی تکان نمی دهد

هیچ کس به غیر ناسزاتو را

هدیه ای به رایگان نمی دهد

جز دلت که قطره ای است بی کران

کس نشان ز بیکران نمی دهد

آرزوی بزرگ

نه چندان بزرگم

که کوچک بیابم خودم را

نه آنقدر کوچک

که خود رابزرگ

گریز از میانمایگی

آرزویی بزرگ است؟